Met gezonde tegenzin hees ik mijzelf vanochtend weer de trap op richting mijn werkplek, zoals elke ochtend. Terwijl ik de trap op klauterde piepte en kraakte het in al mijn voegen. Halverwege werd ik zelfs bijna ingehaald door een breeduit grijnzende dreumes, maar op pure wilskracht wist ik haar voor te blijven. Ha! Je had dat beteuterde gezichtje eens moeten zien toen ik mijn overwinning vierde.
Spierpijn dus. O-ver-al spierpijn. Het nieuwe jaar is begonnen en dat betekent een nieuwe poging om een #fitdad te worden. We hebben inmiddels 7 dagen gehad in dit jaar en ik heb de eerste hardloop rondjes erop zitten. Niet rustig aan begonnen natuurlijk, want 5 jaar terug liep ik met gemak de Dam tot Dam. Dus hup, direct helemaal tot het gaatje.
Tijdens mijn passage van de boulevard (wat is dat ding laaaaang als je aan het sjokken bent) struikelde ik over mijn mede fitdads en fitmoms. Motiverend werkt dat wel, niemand durft hier als een hijgend hert de handdoek in de ring te mikken.
Het is zonder gekheid natuurlijk de lokale (en nationale) remedie tegen de verveling tijdens de lockdown. Wandelen, fietsen, hardlopen, noem het maar op. De plakkerige sleur van opstaan, op je zoldertje werken, bankhangen en weer naar bed moet toch ergens mee doorbroken worden. Tel daar de gebruikelijke goede voornemens in deze tijd van het jaar bij op en je hebt overvolle parkeerplaatsen aan de rand van het bos, boulevards vol sjokkers en waar je ook gaat; je wordt om de haverklap van je sokken gereden door de ene mountainbiker na de andere wielrenner.
Ik grijp de lockdown ook maar aan om de gitaar weer eens af te stoffen, mijn website te verbouwen, columns te schrijven, lekker te koken, mijn dochter tot fotomodel te verheffen en een mini studiootje in te richten op zolder. Nog even en ik ga mondkapjes breien.
Het is het weinige positieve wat we uit de lockdown kunnen halen. Hobby’s afstoffen en fit worden. Wat dat betreft is 2021 natuurlijk wel een jaar van hoop. Heel. Veel. Hoop. Zo veel hoop hebben we sinds Nederlands – Spanje in 2010 niet meer gehad. Hopen dat er snel weer iets kan en mag, dat we onze “oude normaal” weer terugkrijgen. Een tuinfeest, een concert, een etentje, een kroeg, een evenement. Ik denk dat er geen Harderwieker is die geen enorme zin heeft in 2 weken lang Blije Bietjes of een lange avond Harderwijk Live. Wat zullen we elkaar weer in de armen vallen als de 1,5 meter maatregel eindelijk wordt opgeheven. Wat moet dat een groot orgastisch feest worden met muziek, eten, drank, in elkaars armen hangen en dronken worden van geluk en van liters wijn en champagne.
Ik draaf door. Al dat geluk, gezuip en gevreet kan natuurlijk helemaal niet, dat is tenslotte slecht voor mijn fitdad figuur.