In onze achtertuin is deze week de lente echt losgebarsten. Ineens stond het aardbeienperkje op uit de dood, klom de klimop weer een metertje verder en is het een komen en gaan van ijverige mussen, drachtige koolmezen en slaperige hommels. De druif knalt zijn eerste knoppen eruit en die maffe plataan achter in de tuin loopt na zijn zoveelste kortwiek-beurt doodleuk weer nog harder uit dan vorig jaar. De temperatuur blijft nog iets achter maar de eerste koffietjes in de ochtendzon konden met een vest aan prima genoten worden. Zelfs Donna, onze poes en koukleum van de bovenste plank, wil alleen nog maar naar buiten. We zijn wat laat dit jaar maar eindelijk: het is voorjaar!
De lente doet gekke dingen met mensen. Het maakt iets los in de hormonen wat zich het beste laat vergelijken met een springende koe die eindelijk de wei weer in mag. Mensen worden vrolijk, komen los uit de grauwe sleur van de druilerige wintermaanden en willen massaal naar buiten. De zon straalt en lacht ons vrolijk toe, bijtjes kijken verliefd naar de bloemetjes en het winterjuk valt van onze schouders. We eten asperges en knuffelen de lammetjes. We laten ons verleiden om net even dat zonnetje te pakken al is het nog net te fris. De longen vullen zich met frisse voorjaarslucht en het bleke huidje warmt zich aan de lentezon. Hoewel dit jaar eindelijk weer eens een weekje echt winter kende is de ontsnapping uit de veelal druilerige wintermaanden een soort jaarlijkse bevrijding.
Het voorjaar biedt hoop en troost. Uitzicht op een mooie en warme zomer. Deze zomer kan ik eindelijk mijn ouders weer knuffelen en barbecueën met vrienden. Eindelijk weer een feestje organiseren, een middagje kletsen op het terras, misschien zelfs een festivalletje pakken en hopelijk hebben we een fatsoenlijk Nederlands elftal op het E.K.-voetbal. Dat laatste is natuurlijk een grapje dames en heren, we moeten wel realistisch blijven. Maar, de voorjaarsstond heeft goud in de mond. Met het uitzicht op het einde van de corona ellende is dat dit jaar misschien wel meer waar dan ooit. De spreekwoordelijke bevrijding lijkt dan eindelijk echt nabij.
Voor mij persoonlijk is er in het voorjaar niks mooiers dan een dagje klussen in de tuin terwijl Maud lekker zit te prutsen met haar schepje en haar wangetjes gloeien van de voorjaarszon. Een verse lik verf over de overkapping, de moestuin omgespit, het terras schoongemaakt en de schuur is opgeruimd. De klimop is gesnoeid en Maud heeft haar complete speelgoed keukengerei buiten uitgestald. Aan het einde van de middag ploffen vrouwlief en ik in onze tuinstoel en in het warme middagzonnetje. We proosten op het leven en tellen onze zegeningen. Maud kijkt ons tevreden aan en klautert op schoot. Pluk de dag, zeggen ze. En dat doen we. Harder dan ooit.
Geen woord aan toe te voegen! ❤️
En zo is het!