Mijn vader was in zijn jongere jaren een fervent hobby fotograaf. Nu, in zijn latere jaren, overigens nog steeds. Ik heb het dus niet van vreemden, zullen we maar denken. Hij had talent ook, blijkens de vele fraaie foto’s in de baby- en kinderfotoalbums. Meer dan ik, denk ik wel eens. En dan heb ik ook nog eens het gemak van het digitale tijdperk waarin de mogelijkheden zich iets verder uitstrekken dan 36 foto’s op een rolletje. Een beetje geheugenkaartje slaat tegenwoordig immers moeiteloos honderden foto’s op. Ik kan vrijwel onbeperkt klikken en wat niet goed is, mikken we gewoon in de digitale prullenbak. Het is niet per definitie makkelijker tegenwoordig, wel anders.
Wat ik eigenlijk wilde vertellen is dat ik niet half kon vermoeden wat een schat het fotoarchief van mijn vader blijkt te zijn. Hij is bezig geweest vele oude rolletjes, negatieven en foto’s te digitaliseren. Hoewel een gedeelte daarvan al enige tijd op mijn harde schijf stond had ik nog nooit goed de tijd genomen er doorheen te bladeren. Tot afgelopen maand. Aangezien ik zelf ook bezig ben mijn archief opnieuw in te richten, besloot ik de foto’s van mijn vader toe te voegen in de privé map. En ik keek mijn ogen uit. Ik had geen weet van de foto’s van mijn ouders op huwelijksreis. Samen reden ze in hun oude deux-chevaux over de Alpen naar Florence en Sienna. Ik zag foto’s van mijn moeder, bijna een meisje nog, in Italië. Foto’s van mijn vader in zijn studententijd, achteloos met een biertje in de hand. Talloze herinneringen aan ons ouderlijk huis in Ermelo, aan de gigantische tuin die we daar hadden en aan mijn broers en zussen. Maar ook vakanties naar Burgh-Haamstede en Cadzand. Een wereld vol herinneringen en verhalen ging open.
Iedereen heeft tegenwoordig een telefoon en dus een camera in zijn broekzak. Tijden veranderen. Alles staat tegenwoordig op beeld, regelmatig iets te veel ook. Arme Maud schrikt zich dood als ze de hoeveelheid foto’s die ik van haar maak ooit te zien krijgt. Een schril contrast met de spaarzame foto’s uit de jaren ’60 en ’70. Die lijken meer nog de echte verhalen te vertellen. Je mee te nemen naar een vervlogen tijd die enkel op beeld nog bestaat maar daarmee een hele wereld in je hoofd kan oproepen. Terwijl ik verder klikte was ik urenlang in een andere wereld. Weemoedig, maar super trots en dankbaar dat deze herinneringen nog tastbaar bleken te zijn.
Misschien ook een tikje jaloers. Ik keek naar mijn eigen foto’s en denk: vertellen deze foto’s wel het verhaal? Ik wil mezelf niet tekortdoen, maar misschien zou ik om mezelf uit te dagen eens ouderwets met een rolletje moeten gaan fotograferen. Het stimuleert mijn creativiteit en ik denk misschien eens drie keer na voor ik afdruk. Misschien toch eens kijken of ik nog een mooi analoog toestel op de kop kan tikken…