Pas na pakweg een uur drong het voor de eerste maal tot mij door. Best vreemd, aangezien dit eigenlijk de allereerste keer was in ruim een jaar dat dit zo kon. Het voelde ook helemaal niet vreemd, integendeel. Het voelde als vanouds. Alsof we wakker waren geworden uit een hele lange, diepe, boze droom. Zo’n droom waarvan je je hersenen de eerste 5 tot 10 minuten nog moet overtuigen dat het slechts dat was: een droom. In dit geval meer een nachtmerrie trouwens. Nee, dit voelde normaal en als vanouds. Ik fotografeerde mijn eerste bruiloft in het ‘post’ corona tijdperk. Mogen we het trouwens al zo noemen? Of moeten we naar aanleiding van de oplopende cijfers deze week nog even in corona tijd blijven hangen. Het zal mij een worst wezen, een feestje zonder anderhalve meter pakken ze dit bruidspaar, de genodigden èn de fotograaf niet meer af.
Het voelde dus allerminst raar en het ging gewoon vanzelf. Van tevoren had ik daar natuurlijk over nagedacht. Ja, iedereen moet de QR laten scannen en dus gecheckt of geprikt zijn. En toch leek het mij vreemd om ineens weer in het oude normaal te zijn, oftewel: hutjemutje een feestje vieren. Hoe snel kan je onderbewust zijn weer accepteren dat iets wat anderhalf niet mocht, ineens weer gewoon kan. Nou, vrij snel dus. Want er werd geproost, geknuffeld, een traantje gelaten en gedanst. Net als vroeger. Net als nu, nu het weer kan.
De andere foto opdracht die ik mocht vastleggen deze week betrof een diploma-uitreiking van een middelbare school. Geheel volgens de corona norm in ‘drive through’ vorm georganiseerd: bij de groep in deze leeftijd ligt het risico immers toch iets anders. Het was het tweede jaar dat de school dit succesvol deed en de mooie conclusie was dat deze manier eigenlijk wel de basis zal zijn voor de toekomst: buiten de uitreiking doen. Meer sfeer, uitbundiger, losser en met name mooier licht voor de fotograaf natuurlijk (knipoog).
De twee feestjes zijn een schril contrast met elkaar. Waar een deel van de samenleving weer “los” kan gaan, moet een ander deel nog wachten en zich aanpassen. Maar is dat risico daadwerkelijk anders? Jongeren zijn immers minder kwetsbaar, worden minder ziek en belanden minder snel in het ziekenhuis. Ja, de besmettingen lopen weer op: conform verwachting. Maar gaat dat de zorg weer belasten? Allicht niet zoals voorheen. Het is het stadium tussen corona en post-corona in: in balans komen en accepteren dat het er is. De zorg beschermen maar ook de samenleving, de mentale gezondheid en de economie.
Beide klussen hebben trouwens hun charme. Maar als ik mag kiezen ga ik voor een feest zonder beperking. Wat mij betreft doen we de diploma’s volgend jaar lekker buiten, maar zonder anderhalve meter afstand. Voor iedereen leuker!