Sinds ik kan praten is de beuk mijn lievelingsboom.
De Amerikanen zeggen: “We took him for granted”. Zo’n uitdrukking waar eigenlijk geen fatsoenlijk Nederlands equivalent voor is. “We namen hem voor lief” dekt de lading niet. Er zijn reuzen en er zijn helden die er gewoon altijd zijn en altijd zullen zijn. Er zijn bomen die er al stonden toen je geboren werd en die er nog steeds staan als je weer hemelen gaat. Net als je helden. Tot ze ineens dood zijn. Ik noem een paar van mijn helden: Johan Cruijff, Pim Fortuyn, Freddie Mercury, David Bowie, Chester Bennington, Liesbeth List, Ayrton Senna. Dikke beuken, bomen die nooit omvallen. Tot ze wel omvallen. Deze week werd de dikste boom geveld die we hadden in dit verrotte, koude, klote kikkerland. Peter R. de Vries ging om. Maar niet zonder slag of stoot.
Peter R. We namen hem voor lief. Hij was er immers altijd. Hij kwam op voor hen die onrecht werd aangedaan en ging net zo lang door tot het recht zegevierde. Nee, ik kende hem niet persoonlijk maar dat doet er ook geen ruk toe. Toen ze aan hem kwamen, kwamen ze aan ons allemaal namelijk. Dus ook aan mij. Hij was ons nationaal geweten, de beuk die nooit om viel. Hij was er altijd. Voor iedereen. Het is niet alleen een aanslag op een mensenleven, het is een aanslag op ons allemaal. Op onze rechtsstaat.
En wie ben jij dan? Je bent geboren als elk ander mens. Ook jij was ooit een baby. Ook jij was ooit de liefste, de mooiste en je zat vol beloftes. Hoe verrot moet je dan zijn om voor wat geld een ander overhoop te knallen? In zijn gezicht nota bene. Waarschijnlijk in opdracht van een ander stuk vreten. Hoe slecht was je jeugd precies? Hoe incapabel en wanhopig waren je ouders dan dat ze je zo uit de hand lieten lopen? Je was hopeloos, verslaafd en zo diep gezonken dat je bereid was een journalist neer te schieten en je eigen leven in de plomp te gooien. Erger kon het waarschijnlijk toch niet worden. Onze maatschappij heeft wat rotte plekken van binnen en ze schreeuwen zelfs om hulp. Wanneer gaan we er wat aan doen?
Je hebt onze hoogste beuk geveld. Vijf kogels had jij nodig om hem om te leggen. Vijf. Vuile lafaard. Negen dagen hield hij het nog vol, waar de dunste twijg het nog geen uur had volgehouden. Peter wilde ons nog één ding duidelijk maken: rechtvaardigheid buigt niet. Nooit. Niet voor een kogel, zelfs niet voor vijf. Peter is niet gebogen, hij heeft 9 dagen geknokt zodat we allemaal wisten dat niemand ooit mag buigen. Zelfs toen hij neerging stond hij nog fier overeind. Verdomme, we gaan je missen Peter. Waarom namen we je ooit voor lief.
Foto credits: de ongenaakbare Stephan van Fleteren