Het was even weg. Weg uit ons bewustzijn, weg uit ons sociale leven, weg uit het voetbalstadion en uit de sportkantine, bijna helemaal weg uit onze gedachten. Een week of wat voelde ons leven weer bijna normaal. Tenminste, als je zoals ik veel thuis werkt, geen tijd hebt om uit te gaan (lang leve een peuter in huis) of je een shotje Pfizer of Moderna of Janssen hebt gehad. Heb je wel tijd om uit te gaan of je hebt geen kids? Dan was de confrontatie er nog regelmatig, kan ik mij zo voorstellen. Die confrontatie met corona. Omdat je moet testen of omdat je geweigerd werd. Daarvan gaf je dan natuurlijk de dienstdoende horeca uitbater de schuld van. Het kwam natuurlijk niet in je op dat die ondernemer niet ook nog eens een boete kon riskeren boven op het gebrek aan inkomsten.
Ben ik blij met mijn vaccinatie? Meestal wel. Heb er geen last van, ben er niet ziek van geworden en volgens de detector zit er geen chip in mijn arm. Ik heb me afgesloten voor wat anderen ervan vinden. Met name op sociale media. Ik ben het gezanik over corona stront- en strontzat. Ik ben de wappies zat, ik ben de schapen zat, ik ben Hugo zat, ik ben Mark zat, ik ben gewoon compleet coronamoe. Ik wil er gewoon niet meer over lezen, over praten of over horen. Opzouten. Wegwezen. Gewoon weer stom ouwehoeren over voetbal, die nieuwe van de administratie, de nieuwe auto van de buurman of, in mijn geval, over je mega-super-fantastische dochter. Maar niet! Over! Corona!
Maar ondertussen gaan we gewoon weer terug. De cijfers lopen traditiegetrouw weer op, de ziekenhuizen lopen vol, de prikken stagneren en we gaan gewoon weer lekker binnen zitten. Bij elk hoestje schrikken we ons weer dood en toen ik van de week mijn neus snoot op mijn werk sprongen drie collega’s verschrikt achteruit. Ik haalde mijn schouders (en neus) op en mompelde iets over dat ze even lekker normaal moesten doen. Ik vind het prima hoor, ik ga wel thuis werken. Heerlijk zelfs. Maar kunnen we wel even lekker normaal blijven doen als iemand een verkoudheidje heeft? En niet direct de persoon in kwestie als een melaatse gaan behandelen? Fijn, dank u.
Ik heb simpelweg gewoon geen zin in weer een winter vol corona-gezeik. Mijn moeder begon al met: “Als we dan tenminste dit jaar wel samen mogen zijn met Kerst”. Nee mam, opzouten. We zijn dit jaar samen met Kerst. Punt uit. We hebben een prik, allemaal. En dus gaan we kerst vieren, we gaan het leven vieren en we gaan de liefde vieren. Als nooit tevoren. Corona kan mooi het dak op. Ben ik nu een wappie?