Column – Gefelicitaart

Vorige week was ik jarig. Mijn vrouw beticht mij er van, volledig terecht overigens, dat ik al die felicitaties elk jaar maar wat leuk vind. En dat klopt, want hoewel ik graag enige bescheidenheid mag veinzen geef ik toe: soms is het best leuk even voluit in de aandacht te staan. Facebook is wat dat betreft een machtig middel, net als LinkedIn. Dankzij de dagelijkse herinneringen aan praktisch alles wat een felicitatie waard is vergeet u werkelijk niemand te feliciteren en dat is dus, als je aan de beurt bent, puur genieten. Als je een beetje handig bent zijn twee klikjes tegenwoordig genoeg om een complete boodschap te verzenden en kom je lekker attent over naar iedereen die je amper kent. Ideaal dus! En dus absorbeerde ik met volle teugen elke felicitatie van elk willekeurig persoon die ik in het echt nog nooit gesproken heb. 

Mijn vrouw is ook onlangs verjaard en waar zij de nobele leeftijd van 35 jaren bereikte heb ik mijn 40e levensjaar vorige week afgerond. We vierden dat relatief uitgebreid in enigszins besloten kring waarbij wij weliswaar geen rare codes hebben gescand aan de voordeur en we tevens ietwat ruim omgingen met het maximaal aantal bezoekers, maar wel een beroep hebben gedaan op ieders gezonde verstand. Het snotneuzenbeleid (bij deze door mij genomineerd voor ‘woord van het jaar’) werkte prima en de zelfgebakken monchoutaart alsmede de legendarische appeltaart van vrouwlief vonden gretig aftrek.

We kregen meerdere prachtige cadeaus maar ik wilde er toch ééntje een klein beetje uitlichten. Want de cirkel was toch echt een klein beetje rond toen ik mijn Ferrari mocht uitpakken. Achtentwintig jaar geleden kreeg ik voor het laatst zoiets cadeau maar toen kon ik alleen maar dromen van zo’n felrood snelheidsmonster. Een uit 1627 stukjes bestaande Lego replica van de Ferrari 488 GTE. Veertig jaar ben ik maar mijn hart maakte hetzelfde sprongetje als toen ik nog een kind was. De twee navolgende druilerige dagen waren direct gevuld en inmiddels staat de wagen te pronken in de wandkast. Een nieuwe lockdownhobby (ook genomineerd) lijkt geboren.

Tot slot moesten ik en mijn ouders weer afstand doen van dat ene unicum wat maar één keer in je leven plaats vindt, als het je al gegeven is. Mijn moeder was ongeveer een half jaar lang twee maal zo oud als ik en mijn vader welgeteld 19 dagen. Misschien een onbelangrijk statistiekje, maar wel het besef dat ik dus een paar weken geleden exact zo oud was als mijn ouders waren toen ze mij kregen. Ik kan slechts hopen dat mijn dochters dat ook mogen meemaken.