Column – Verstrikt

Vanmiddag liep ik mijn ‘lunch-ommetje’. Toen ik van de Alberdingk Thijmlaan de Verkeersweg overstak richting de Hierdense weg, zag ik 2 meisjes richting de hondenlaatplek huppelen met een puppy. Van de andere kant kwam een derde meisje aangerend, ook met een puppy. Giebelend en stoeiend met de jonge hondjes vermaakten de kinderen zich hoorbaar. Ik kon een glimlach niet onderdrukken en vroeg me af of ik ook ooit zou moeten zwichten voor de roep om een puppy. Twee dochters die hun vader inpalmen, ik kan de strijd beter nu alvast opgeven. Op hetzelfde moment wist ik ook dat dit is hoe kinderen behoren op te groeien: onbezorgd.

Met de oorlog in Oekraïne zijn duizenden en duizenden kinderen die vertrouwde en beschermde omgeving kwijt. Zoals in elke oorlog zijn zij wederom het grootste slachtoffer. Het slachtoffer van een compleet doorgedraaide dictator met ongekende grootheidswaanzin. Er is nooit, maar dan ook nooit een enkel excuus mogelijk voor oorlog, voor het binnenvallen van een ander land of voor het doden van burgers voor je eigen politieke gewin. Het interesseert me geen fluit waar je het allemaal niet mee eens bent: schieten op anderen, op onschuldige of op kinderen kan en zal nooit de oplossing zijn en zal nooit te rechtvaardigen zijn.

Terwijl ik doorloop en verdwaald in deze gedachten verder mijmer, denk ik aan een nieuwsbericht dat ik vanmorgen las. Het betrof uiteraard de oorlog en ging onder andere over de informatie-oorlog die wordt gevoerd door zowel Rusland als Oekraïne. Nep nieuws, foto’s van jaren geleden, verzonnen verhalen, propaganda. Werkelijke elke hersencel in mijn hoofd huilde van plaatsvervangende schaamte toen ik de reacties onder het artikel las: de Nederlandse media zijn geen haar beter, Rutte is een kopie van Putin, Rutte is ook een dictator, het is de schuld van het Westen, Rusland kan niet anders en ga zo nog maar even door. Telkens als je denkt dat het niet stompzinniger kan er toch weer mensen die het kunnen. En het opperhoofd zit nota bene in de Tweede Kamer. Je schaamt je als land toch he-le-maal kapot voor zo’n vent?

Maar we zouden weer normaal gaan doen, schreef ik toch twee weken terug? Ik zou toch ophouden met in schapen en wappies denken? Klopt. Heb ik ook nooit gedaan. Maar ons land, onze vrijheid en onze democratie vergelijken met de Holocaust of met dictatuur: het gaat er gewoon niet in. Dan ben je af. Tot daar en niet verder. We gaan geen oorlog goed praten, we gaan geen kinderen die sterven aan Russische bommen wegwuiven. Nooit. Ik draai me nog eens om en zie de meisje en de puppy’s wegrennen. De halsband van een van de honden zit verstrikt om zijn voorpoot. Ik moet glimlachen maar eigenlijk wil ik keihard janken.