Vorig weekend had ik een ‘Maud en papa’ weekendje, vrouwlief was namelijk een paar dagen de hort op met vriendinnen. Vrijdagochtend hebben we mama enthousiast uitgezwaaid en vervolgens waren we twee en half etmaal helemaal op elkaar aangewezen. Ik had er reikhalzend naar uitgezien. Niet omdat ik mijn vrouw zo graag een poosje niet zie, althans, niet zo graag, maar om eens echt een paar dagen alleen met mijn dochter te zijn. Dat bleek wederzijds, mijn kleine achtste wereldwonder had gezonde zin om papa eens even goed duidelijk te maken wie er echt de baas in huis is. Ze stuitte echter op een geduchte tegenstander en na een intensieve eerste vierentwintig uur besloten we tot een remise: daarna was alles pais en vree en knuffels.
Ik heb altijd gezegd dat ik een vader wil zijn anno nu: ik wil bij mijn kind(eren) zijn en ze opvoeden, samen met mijn vrouw. Ik wil niet de man zijn die op zondag het vlees aansnijdt, maar de papa die er altijd is. Of tenminste minstens net zo vaak als mama. Kinderen krijgen, en opvoeden, is een beetje je eigen jeugd opnieuw beleven. Dat ligt misschien wel ten grondslag aan mijn wil om zoveel mogelijk betrokken te zijn bij alles wat Maud en haar zusje meemaken en doen. Elke ontwikkeling, elk stapje, elk avontuur. Zelf had ik een onbezorgde jeugd, met dank aan mijn vader en moeder en broers en zussen. Er was altijd iemand thuis, altijd een warm bad en ik wil mijn kinderen dat ook geven. Misschien groeide ik wel op in een onbezorgde wereld.
Wat dat betreft is er natuurlijk een hoop aan de hand in de wereld vandaag de dag. Het AD kopte gisteren nog dat ‘de angst voor de bom’ terug is. En niet alleen dat, er loopt een gefrustreerde gek rond met een gigantische machtspositie en een (kern)wapenarsenaal dat potentieel de halve wereldbevolking of meer naar de haaien kan jagen. Ik wil daar niet al te lang over nadenken, maar enkel het feit dat er in een wereld die wij inmiddels zo geciviliseerd achten er nog mensen zijn die hoe dan ook hun eigen ego belangrijker vinden dan mensenlevens en misschien wel belangrijker dan de gehele mensheid maakt me bang. Bang voor de wereld waar ik mijn kinderen straks in achter laat.
Misschien is dat tegelijk de hoop die doet leven. Hoop op een generatie met meer wijsheid. Een generatie die eindelijk leert dat we samen één planeet hebben die we met z’n allen moeten delen. Een generatie die beseft dat één persoon niet de toekomst bepaalt. Ik doe mijn best mijn kinderen zo op te voeden en heb vorig weekend naar mijn idee de juiste koers uitgezet toen Maud en ik samen geheel democratisch besloten dat we patat gingen eten en we langer op mochten blijven.