Column – Zomertijd

Afgelopen kwam het er eindelijk weer van: na kinderbedtijd nog even de deur uit, een rondje hollen en genieten van een ondergaand zonnetje. Lang leve de zomertijd! Geen gedoe meer met lampjes om de arm of met gevaar voor eigen leven een rotonde of zebrapad oversteken in het donker. Eerlijk is eerlijk, als hardloper kom je soms wat onverwachts uit de hoek voor de gemiddelde automobilist, maar we staan in geen enkele verhouding tot de pizzabezorger of gehelmde forens op de elektrische fiets. Als hardloper zag ik af en toe al mijn leven aan mij voorbijflitsen als ik, nota bene met hesje en lichtjes aan de armen, al zwaaiend en gebarend de rotonde probeerde over te worstelen, maar als automobilist verbaas ik me echt dagelijks over de ongekende roekeloosheid van de elektrische fietser.

Nu moet ik dat eigenlijk direct even nuanceren voor mijn mailbox weer overstroomt met boze bezitters van een e-bike. Er is een kleine groep gebruikers van dit vervoermiddel wat als een soort ongeleid projectiel over de fietspaden schiet. Niet zelden schik ik mij een hoedje als er weer zo’n ding uit het niks ineens voor me langs schiet bij een rotonde, met een snelheid die je normaal gesproken niet gaat uitleggen met enkel een oranje plaatje op je raket. Het kan ook zijn dat ik gewoon oud word, dat kan ik ook niet uitsluiten. Maar naast ogen in mijn achterhoofd, die ik als papa al had ontwikkeld, zitten er nu ook ogen boven mijn oren zodat alle hoeken gedekt zijn. 

Ik dwaal weer eens compleet af want wat ik eigenlijk gewoon even wilde delen is dat ik weer eens aangenaam verrast werd met hoe fraai ons stadje kan zijn als de omstandigheden goed zijn. Het was licht heiig in de lucht, de zon ging daardoor onder in een oranje gloed en je kon recht in de zon kijken. De temperatuur was voor de hardloper zelfs tegen het perfecte aan. Ik sjokte de nieuwe havenkade af (fraai geworden overigens) en besloot het zeepad te pakken nadat ik de Wijde Wellen was gepasseerd. Het was niet de eerste keer dat het uitzicht vanaf het zeepad richting de ondergaande zon boven het Wolderwijd mij deed spijten dat ik geen camera bij me had behalve mijn telefoon.

Nadat ik de fietsbrug had meegepakt en een stukje Drielanden had gepakt zette ik koers richting huis. Ik kruiste de rotonde Westermeenweg en Stadswei en zag niet ver voor mij een meisje op de fiets net niet geschept worden door een auto die duidelijk haast had en het niet zo nauw nam met de verkeersveiligheid. Ik vloekte binnensmonds maar wist ook direct dit: we moeten allemaal gewoon iets beter uit onze doppen kijken. Zien we iets minder fietsers en sjokkende veertigers over het hoofd en missen we niks van ons fraaie stadje!