Ongewild ontstaat er tegenwoordig bij elk feestje, concert, festival en eigenlijk elke willekeurige gelegenheid waarbij we ons weer quasi-vrijwillig in elkaars deoderant-aura bevinden een clichématig thematiek: ”Het kan weer!” Het was niet anders toen ik vorige week eindelijk weer urenlang met mijn camera liep te struinen over het Onderstroom Festival op de Wijde Wellen. Lekker plaatjes schieten van mensen die weer genoten van de sfeer, de muziek maar vooral van elkaar. Geen anderhalve meter (wat was dat ook alweer?), geen mondkapjes en geen hysterie als iemand even moest hoesten of niezen. Corona is verder weg dan ooit en alhoewel het in de praktijk echt niet helemaal weg zal gaan voorlopig, zal het in ons hoofd nooit meer terugkeren zoals het was. We laten ons de ‘herwonnen’ vrijheid gewoon écht niet meer afpakken. We gaan niet meer terug.
“We gaan niet meer terug!”, riep Poetin. De doorgedraaide en aan grootheidswaanzin lijdende president van Rusland verkeek zich ernstig op de weerstand van de Oekraïners. Hij dacht dat volk wel even op te rollen maar is in een maanden durende uitputtingsslag beland. Nu de strijd inmiddels 100 dagen bezig is weten we allemaal: terugtrekken gaat hij niet. Dit houdt pas op als iemand hem stopt. En dat gegeven is eng, heel eng. Want wie gaat hem stoppen zonder een kernoorlog te forceren en zonder dat het licht uit gaat?
“Mag het licht uit?”. Huub van de Lubbe zong het jarenlang maar nu gaat het licht dan echt uit: De Dijk stopt ermee na 41 jaar. We kunnen 2022 dus al officieel als desastreus betitelen voor de Nederlandse popmuziek. Eerst verliet legende Henry Vrienten ons, nu kondigt in navolging van Kensington ook De Dijk aan er mee te stoppen. Ik heb Huub live mogen aanschouwen en zie hem nog steeds als een van de fascinerendste zangers van Nederland. Hij boeit, hij fascineert en na 41 jaar de Dijk kunnen we niks anders dan hem begrijpen en een mooi pensioen wensen. Terwijl ik dit typ staat één van zijn hits aan: “Wat een vrouw”.
Wat een vrouw, verzucht ik als ik mijn wederhelft zie. De laatste loodjes wegen het zwaarst en ik kan alleen maar ontzag hebben. Dat had ik de eerste keer al, maar nu wederom. Inmiddels zijn we er echt bijna helemaal klaar voor. Nog even het bed op klossen en diva 2 mag komen. Ik heb er intens veel zin in en zelfs Maud is inmiddels in de ban van de baby. Zo stond ze afgelopen week voor de box ‘Slaap kindje slaap” te zingen. Mijn vrouw en ik keken met een brok in de keel toe. Nog een dochter, we mogen weer.
Klaar voor de nieuwe diva! Poetin een schop onder z’n …. En dan “gewoon “ lekker feesten en door….. ik wens jullie een leuke tijd en een fijne (vlotte) bevalling! Liefs uit spanje(tijdelijk) nu ons huis in ermelo is verkocht! Maar ik blijf je volgen 🥰💋