Mijn gebeden lijken verhoord: terwijl ik dit schrijf dwarrelen de sneeuwvlokjes vrolijk naar beneden en vormt zich een piepklein sneeuwdekje buiten. Lang zal het niet blijven liggen, maar ontevreden kan ik moeilijk zijn. Bovendien kijkt Maud haar ogen uit en staat ze te trappelen om naar buiten te gaan met haar sneeuwlaarsjes en dat is het belangrijkste. Het leidt de aandacht wel mooi even af van de echt belangrijke zaken in Harderwijk: er komen geen waarschuwingsborden voor wolven. Ik lag er wakker van. Want nu zijn die arme dieren niet voorbereid op dolende wandelaars, mountainbikers en elektrische fietsers. Dat bord had een hoop geholpen natuurlijk, maar helaas: de mens houdt vrij spel in onze bossen.
Misschien kan het roofdier zijn diensten bewijzen in Hierden. Boze boeren maakten het immer gezapige dorpje hardhandig wakker met nieuwe protesten aan het adres van onze stikstof minister. Vooropgesteld, protesteren is een vrij goed en dat mag en moet ook zo zijn en over de inhoud wil ik het hier vandaag ook helemaal niet hebben. Maar mocht er bij een volgende ronde opnieuw een grens overtreden worden en met mest gegooid worden of mensen bedreigd worden, dan kan die wolf wel eens goed van pas komen bij het verjagen. Ondertussen lees ik dat minister Adema zich toch een tikje vergist had de nieuwe normen voor het uitrijden van de mest. Hebben die boeren toch een punt.
Vroeger op school hadden we een blikvanger: een vangnet op het plein waar we onze lege blikjes frisdrank in konden mikken. Het werd uiteraard een sport om dit van zover mogelijk en zo vooral hard mogelijk te doen: missie geslaagd dus. En nu komen er in Harderwijk de DoneerRingen: een soort prullenbak voor je (plastic) flesjes waar statiegeld op zit. Het idee is uiteraard vervuiling tegen te gaan en ik denk dat dat zal werken. De flesjes kunnen dan worden meegenomen door wie het nodig heeft of een extra centje wil verdienen. Scepsis alom in huize Sitsen. Dat wordt moordende concurrentie voor de jeugd maar de beoogde doelgroep die het echt nodig heeft zal geen cent zien, schat ik zo in.
Onderwijl is de sneeuw overgegaan in miezerregen en staat er een dikke pruillip op het gelaat van mijn oudste dochter. Ik leg haar uit dat je soms blij moet zijn met wat je hebt en wijs op het laagje sneeuw wat nog op de tuintafel ligt. We maken er een mini sneeuwpopje van en mevrouw is toch tevreden. Vanachter het raam zien we onze creatie al rap wegsmelten en concluderen dat het misschien beter is zo. Tijd om te gaan zwemmen.