Ineens zei de natuur “POEF” en was alles weer groen. De druif ontvouwt de eerste bladeren en aan de aardbeienplantjes komen de eerste witte bloemetjes. De merels en koolmezen lopen vrolijk te kirren tussen de aalbessen- en de frambozenstruiken. Kortom: het is één grote explosie van vruchtbaarheid in de natuur en zelfs onze gesteriliseerde poes loopt luid miauwend rond op zoek naar iets zonder te weten wat precies. De kater, gecastreerd, doet nog een dappere poging maar uiteraard zonder enig resultaat. Het is tot nu toe een drijfnatte lente en misschien is al die regen wel debet aan de plotseling rap ontluikende natuur. Nu maar hopen dat al dat hemelwater genoeg is om een gortdroge zomer voor te zijn.
Als ik ergens niet op zit te wachten zijn het hittegolven met temperaturen van 35 graden of meer. Ik ben meer van de stabiele 28 graden zo van begin mei tot eind september. Overdag warm, ’s avonds precies nog lang genoeg lekker om tot laat in de tuin te kunnen zitten en ‘s nachts gewoon prinsheerlijk kunnen slapen onder het genot van een stevige stort- of onweersbui. In ons oude appartementje hadden we boven ons bed een lichtkoepel. Als het dan regende… Slapen als een baby.
Dus wat dat betreft komt steeds vaker de extreme overpeinzing voorbij om naar een land als Noorwegen te verkassen. Gekkigheid, gaan we niet doen natuurlijk. Daarvoor zijn we te gek op ons Harderwiek. Maar vrouwlief en ik kunnen daar met een fles goede wijn hele lenteavonden over fantaseren. De ruimte, de natuur, de Fjorden, de echte winters, de zachte zomers. Weg uit het drukke en propvolle Nederland, weg van stikstofproblemen, asielcrisissen, eindeloze files en ga maar door. Het is een utopie, dat weten we, dat denkbeeld dat het bij de buren groener is. Maar er over dromen mag natuurlijk. Net zoals we regelmatig denken aan en klein wijnboerderijtje in Zuid-Frankrijk met een Chambre d’hôtes erbij.
De volgende ochtend is het dan weer ruw ontwaken in de Harderwijkse filestress (het lijkt echt alleen maar erger te worden, ook de Vitringasingel staat nu muurvast elke middag). De perfecte illustratie van onze weerstand tegen de toenemende drukte in dit land. Misschien moeten we dan een tussenoplossing zoeken. Landelijk wonen, ergens in Friesland, Groningen of Limburg? Steeds vaker realiseren we ons: we moeten niet denken, maar misschien gewoon doen. Of brengt die lente ook bij ons de hormonen op hol en zijn we net als de poes en de kater even niet in staat rationeel na te denken? Ik hoop het en hoop dat de lente dan nog heel lang duurt.