Dus Caroline van der Plas gooide deze week vakkundig de gewonnen zetels alvast weer overboord. Lientje1967 (ik verzin dit niet, dat is haar Twitternaam) doet het al tijden goed door met populaire meningen te strooien, maar vergaloppeerde zich een tikje door te stellen dat het bezoek van president Zelensky ongepast was en schitterde door afwezigheid bij zijn bezoek aan de Kamer. Voor de volledigheid: Geert deed dat ook, maar van hem verwachten we inmiddels niet meer anders. Als iedereen links gaat, gaat Geert immers per definitie rechts. De tweet van Lientje leidde tot veel commotie en terecht. Want zoals ik vorige week al schreef: juist op deze dagen is het goed om met onze verwende snotneus op de feiten te worden gedrukt dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. De wereld staat in de fik, niet ver van ons bed. En dat nog los van het feit dat het boycotten van een bevriend staatshoofd gewoon ongepast is, zeker als deze strijdt voor en op de grenzen van onze eigen vrijheid. Dat noemen we ondankbaar. Maar Lientje zag haar kans schoon: “How can I make this about me”.
Natuurlijk is het haar goed recht om dit te vinden en het zo te doen. Net zoals het ons goed recht is om daar iets van te vinden. Ook dat is vrijheid. En uiteraard was het goed dat zij aanwezig was bij een herdenking die gelijktijdig plaats vond. Allemaal prima. Maar het feit dat het uiteindelijk de hele dag over Caroline ging en niet over de herdenking geeft een vieze, wrange smaak in de mond. Misschien was het beter geweest als we er allemaal niet iets van hadden gevonden en haar en Geert lekker hun eigen keuze hadden laten maken zonder er verder aandacht aan te schenken. Dan had ik dus ook niet deze column moeten schrijven en had ik iets anders moeten verzinnen. Maar zo simpel is het dus niet. In dit land staan we immers direct klaar met een mening. Ik ben helaas geen uitzondering.
Praktisch om de hoek van mijn eigen straatje, bij begraafplaats Oostergaarde, werd onderwijl een plaquette onthuld ter nagedachtenis aan de geallieerde vliegeniers die hier omkwamen toen hun vliegtuig op die plek neerstortte, 80 jaar geleden. Met Maud gingen we er even kijken, net als bij de expositie “Harderwijk in Oorlogstijd”, in het Stadsmuseum. Helaas is deze alweer voorbij als dit in de krant staat, maar het was de moeite zeker waard. Mooi en broodnodig, opdat we blijven herinneren. Niet dat Maud er veel van snapt, maar ze weet inmiddels dat Bevrijdingsdag betekent dat mensen hier geen ruzie meer maken met elkaar en in sommige andere landen wel. Nu Lientje nog.