Ik had mijn column vorige week nog niet verstuurd of Mark trok de stekker eruit en kondigde niet veel later aan zelfs helemaal de politiek te verlaten. Het is mooi geweest, moegestreden en de rek is er uit. Uitgerekend Geert Wilders verwoorde dit besluit het beste, wat lof verdiend. We kunnen met zijn allen wat vinden van Mark, maar hij stond er dertien jaar lang als hoogste boom om niet alleen de meeste wind te vangen maar complete orkanen te weerstaan. Ik quote Geert: “Uw besluiten waren niet altijd de onze” en dat was ook regelmatig zo, maar hij deed het wel. Dan verdien je respect, ook als je het niet met elkaar eens was. En dat deed Geert op een fraaie manier. Mark, je leest dit niet, maar toch bedankt voor al die jaren. Ik denk echter dat het voor Nederland én voor jouzelf een goed besluit is. Merci et au revoir!
Hinkelden we vorig jaar nog vrolijk de hele Boulevard over, dit jaar besloot GA! Harderwijk iets minder controversieel te werk te gaan (alhoewel ik nog steeds flabbergasted ben over hoe een hinkelbaan tot zuurpruimerij kon leiden, maar die discussie hebben we begraven). Een sociaal experiment noemen ze het, de speelgoedbakken bij het stadsstrand en het Hortuspark. Het speelgoed is voor iedereen gratis te pakken en te gebruiken, als je het maar weer netjes teruglegt. Een mooi initiatief waarvan ik slechts durf te hopen dat het misbruik achterwege blijft. Dat zij die scepsis, die ik en waarschijnlijk anderen ook hebben, durven te trotseren is broodnodig. Immers, enkel op die manier komen we daar ooit weer vanaf. Laten we hopen dat er normaal met de spullen wordt omgegaan en we op die manier met zijn allen bewijzen dat dit gewoon kan in Harderwijk.
Inmiddels zijn de eerste woordjes Frans afgevinkt, Maud zegt inmiddels met een keurig boeren Hollands accent “Je m‘appelle Maud” en “Bonjour”. In de praktijk klinkt dat als “Sjumaappel Maud” en “Bomjoe”, maar ik reken het helemaal goed. De aftelkalender hangt aan de wandkast en elke dag plakt Maud er een sticker op om de dagen af te tellen. Alhoewel Parijs niet op de planning staat ben ik bang dat we er niet aan ontkomen om een omweg te maken en de Eiffeltoren van dichtbij te bekijken. Lang geleden stonden vrouwlief en ondergetekende (de laatste met knikkende knietjes vanwege de hoogtevrees) er eens op en voor Maud is het sinds de film “Ballerina” een soort obsessie geworden geloof ik. Ze klimt er maar met haar moeder op, papa blijft lekker beneden met Floor, dat is een zekerheidje.