Blijkbaar is het nodig om op een doordeweekse donderdagmiddag op een strandje te zitten, ergens aan de Normandische kust. Met je jongste dochter die tegen je aan klimt, je knuffelt en minstens achttien maal achter elkaar op haar dikke luierkont valt om dan weer op te staan. Ik overzie het ruime maar verlaten strand en ineens valt alles op zijn plek en komt alles tot rust. Daar, aan die Franse zijde van het kanaal, is het strand zo veel meer dan wat het in Nederland is.
Hier aan de Normandische kust is het strand niet alleen maar een plek waar men en masse in een ellenlange file naar toe trekt als de temperatuur de 24 graden of hoger aantikt, vervolgens zich de hele dag ergert aan het feit dat “het zo druk is” en daarna al klagend en zuchtend weer huiswaarts trekt in een veel te hete auto met twee jengelende kinderen achterin na een compleet mislukte dag. Hier is het strand een plek die gewoon onderdeel is van het land, de natuur, de omgeving, het dorp, de mensen. Waar men op elk moment van de dag in alle rust even een uurtje bijkomt van de haast van het leven, vervolgens beseft hoe zinloos die haast en die stress is en opgetogen huiswaarts keert alvorens een goede fles wijn open te trekken vergezeld van een eenvoudige doch smakelijke maaltijd. En mijn hemel, wat voel ik me hier thuis.
Opdat wij niet vergeten is alles hier ook de “herinnering aan”. Ik stond op de Amerikaanse begraafplaats, op Omaha Beach en andere landingsstranden en zelfs als je geen idee hebt wat zich hier heeft afgespeeld voel je het toch. Het is een bizarre gewaarwording hoe ineens alle verhalen uit boeken, films en documentaires ineens “echt” zijn. Hier, op deze plaats, is daadwerkelijk gevochten om elke vierkante meter. Hier begon de vrijheid die wij als normaal beschouwen. Maar elk wit kruis op die begraafplaats bewijst de prijs van die vrijheid. En dat besef siddert door elke vezel van dit landschap en draagt dat moeiteloos op je over. Wat hier gebeurd is, zal nooit vergeten worden.
Die donderdagmiddag in augustus, op een strandje in Normandië, plonsde ik door de branding met mijn oudste dochter. We zochten schelpjes, gooiden platte steentjes over de branding en sprongen over de golfjes. Met zijn vieren zaten we later op een kleedje en genoten we van elkaar en van de rust. Om eens heen slechts een handjevol Fransozen die hier zaten om eerdergenoemde redenen. Het strand was rustig, de mensen kalm en het besef was overal. Het was de vierde dag van onze vakantie en eindelijk, eindelijk kwam alles tot rust.