De wonderen zijn de wereld nog niet uit! De werkzaamheden aan de Oranjelaan en de op- en afritten van de A28 zijn een week eerder gereed dan gepland. Waar de ervaring heeft uitgewezen dat dergelijke projecten doorgaans altijd weken, zo niet maanden uitlopen bleek het veroorzaakte fileleed in Harderwijk dermate onhandelbaar dat werd besloten nu eens op tijd de boel op orde te hebben. Sterker nog: te vroeg. Wederom tegen beter in klop ik mezelf zachtjes op de schouder: wekelijks een beetje mekkeren in dit stukje van het plaatselijke sufferdje heeft toch geholpen. Is niet zo, maar laat me. En nu afwachten of de files volgende week zijn gehalveerd. Anders ben ik mijn zelf toegedichte roem direct weer kwijt natuurlijk.
Maar we hebben dus een weer een ontsluitingsroute terug. Het zal allicht iets schelen maar ik heb niet de illusie dat de file ellende enkel hierdoor veroorzaakt is. Harderwijk slibt dicht. De rotondes op de compleet uit zijn voegen gebarsten Verkeersweg / Groene Zoomweg zijn gewoon om te huilen. Zodra één rijrichting de stroom op de rotonde bepaalt heeft de rest het nakijken en ben je aangewezen op de coulance van de dicterende rijrichting om je ertussen te laten. Niet zelden sta ik ’s ochtend doodleuk in de auto-polonaise terwijl ik mijn eigen achtertuin nog kan zien omdat de eerste rotonde bij de uitgang van de woonwijk al helemaal ramvast staat. Ik meen ergens gelezen te hebben dat iemand opperde om er rotondes met stoplichten van te maken. Een mooiere retro combinatie van het verleden en het heden valt er bijna niet te verzinnen.
En ja, ik hoor het u denken: die columnist is toch zo gek op fietsen? Wat zeurt ie dan? Dat ben ik ook en dat ga ook zeker vaker doen. Maar het kan nou eenmaal niet altijd want tijd, haast, kinderen wegbrengen, enzovoort. Hoe graag ik ook zou willen ik ontkom met regelmaat niet aan die auto.
En dan nog dit: het kriebelt, het jeukt en het gaat maar niet over. Het werd bovendien alleen maar erger de afgelopen weken. De avonden worden langer en nachten korter. Het komt steeds dichterbij en met de dag groeien de kriebels en het verlangen. Gestrest check ik viermaal daags de weersvoorspellingen. Maar het gaat goed en alles ligt op koers. De druk en daarmee het arbeidstempo wordt opgevoerd en de laatste puntjes gaan op de spreekwoordelijk i. Nog heel even en dan mogen we weer: Onderstroom Festival 2023, 2 en 3 juni, op de Wijde Wellen. Schaamteloze reclame? Zeker. Maar wel omdat ik een piepklein doch trots onderdeeltje ben in de stichting en het gewoon echt enorm tof gaat worden. Ik zie jullie allemaal daar voor een dansje en een drankje toch?