Foto: Ton Pors
Hij was meer dan een palingboer en hij was meer dan een Harderwieker. Hij was dè palingboer en hij was dè ambassadeur van Harderwijk. Iedereen kende (kent) hem en hij kende iedereen, bij naam. En zelfs je kinderen kende hij bij naam. Boven alles was hij een schitterend mens. Vol anekdotes en vol grappen. Altijd als ik hem tegenkwam, op de Vischmarkt of elders, kwam er een opmerking naar mijn hoofd: “Moet Ajax nog spelen?”. Achteraf bedenk ik mij dat hij dat eigenlijk alleen vroeg als Ajax verloren had. Van hem kon je alles hebben en ik zal dat missen. Met Dries van den Berg is er meer dan een Harderwieker heen gegaan en heel Harderwijk zal hem missen.
Ik herinner mij ochtenden dat ik in alle vroegte op de fiets naar mijn werk ging richting Lorentz. Dat ik langs de palingrokerij fietste aan de Burgermeester de Meesterstraat en de heerlijke zoete, vette geur van brandhout en gerookte paling mij begeleidde. Amper een kip op straat maar als de deur van de loods open stond schalde er een luidkeels “Ja, goedemorgen!” door de omgeving. En dat herhaalde zich voor elke fietser die langs reed. Want Dries kende iedereen.
Ik herinner mij een Haringparty waar hij zoals zo vaak de veilingmeester was. De man kon multitasken, want toen ik zijn aandacht vroeg om een bod te doen onder voorwaarde dat hij mijn toenmalige wijnzaakje zou promoten, maakte hij zich 4 seconden vrij van zijn microfoon en riep: “Als jij je bod verdubbeld zorg ik dat ze morgen allemaal je wijn komen kopen!”. En zo geschiedde. Want als Dries iets beloofde, dan deed hij dat.
Van langer geleden, toen ik nog werkte bij de Smaeckmaaker (tegenwoordig Bistro 49), herinner ik mij mijn eerste kennismakingen met Dries en de vele malen dat hij met of zonder gezin kwam eten. Dries was aanwezig, maar op een manier die iedereen waardeerde. Als Dries er was, was er gezellige reuring. Op een vol terras in de zomer, of op een rustige winteravond. En aan het einde van de avond kwam hij vertellen dat iedereen een topavond had gehad en dat hij geen dank hoefde, maar dat de gratis maaltijd werd gewaardeerd. En vrolijk liep hij weg. In het begin was ik verbijsterd, maar al snel wist ik dat het geld gewoon op tafel lag. Dat was Dries.
Harderwijk heeft met Dries een klein stukje van zijn ziel verloren en vandaag hebben wij afscheid genomen van onze grootste inwoner. Dries van den Berg, een markant Harderwieker, is heen gegaan.
Mijn medeleven gaat uit naar zijn familie en vrienden.