Ben de hele dag al onrustig en een beetje zenuwachtig. Slecht geslapen ook. De uren lijken als slakken voorbij te kruipen en ik hol 6 keer per uur van de zolder naar de woonkamer om koffie te halen. Heb mijn vrouw in tijden niet zo vaak een onverwachte smakkerd op haar wang gegeven en mijn dochter gilt het uit van dolle pret elke keer als ik haar de lucht in gooi. Heb ook last van een raar gevoel in mijn buik. Kan al dagen niet meer stil zitten en ik check voor de zeshonderd zeventiende keer alle weersverwachtingen. Het staat er echt: het gaat sneeuwen. Het gaat vriezen. De schaatsen kunnen uit het vet!
Vanochtend snel even langs de boulevard gefietst. Kijken hoe de opgeknapte Harderwijker ijsbaan erbij ligt. Ogen dicht en kijken of ik het gevoel van die eerste meters op vers natuurijs nog voor de geest kan halen. Het krassende geluid van de schaatsen op het ijs. Ik kijk ietsje verder maar ik durf eigenlijk nog niet te dromen van het randmeer. Maar aan de andere kant: jemig mensen, het wordt misschien wel -12! “Siberische kou”, kopte het AD gisteren. Ik weet vrij zeker dat ze in Siberië op de meren kunnen schaatsen – als ze dat zouden willen – dus aankomende nacht toch maar van gaan dromen dan.
Als ik weer thuis ben nestel ik mij op mijn werkplek op zolder. Achter mij is het een puinzooi want daar heb ik na een intensieve zoektocht door de opbergruimtes de doos met schaatsen alvast tevoorschijn getoverd. Even gepast natuurlijk. Ging nog prima. IJzers schoon gemaakt, vers laagje vaseline voor de komende dagen erop nog. Rond lunchtijd ben ik de trap af gekluund. Met muts op en sjaal om. Mijn vrouw mocht me Evert noemen. Voor de jonge lezers die deze niet begrijpen: leer je klassiekers.
Twintig centimeter sneeuw wordt er verwacht. Twin-tig cen-ti-me-ter. Dus voor we kunnen schaatsen krijgen we eerst nog de sneeuwpracht. Dat heerlijke gedempte, zachte sfeertje buiten als er een pak sneeuw ligt: bij het idee alleen al voel ik me weer 8 jaar oud. Het licht buiten is anders, dat zie je al voor je de gordijnen opendoet. Zo snel mogelijk aankleden en de sneeuw induiken. Toen ik 8 was had ik dat en nu ik 39 ben nog steeds. Lekker weer even het jochie in mij loslaten.
Tot slot de lenzen gepoetst (volgens menig serieus fotograaf moet ik objectieven zeggen, maar dat terzijde: u weet wat ik bedoel). Want hoe veel kansen krijg je nou nog om een winterse wereld vast te leggen tegenwoordig? Mijn wekker staat vanaf zondag om 6.00. Zo lang er sneeuw ligt. Zo lang er geschaatst kan worden. Zo lang ik mij weer even 8 jaar oud kan wanen. Het zal wel geen Elfstedentocht worden maar toch: it giet oan!