Het is de week van De Persconferentie, aflevering 50 of 51 als ik goed heb geteld. Heel Nederland weer voor de buis. Het is elke keer weer een beetje alsof je naar Studio Sport kijkt en de presentator vertelt dat Ajax – Lille is geëindigd in 2-1. “En dan gaan we nu kijken naar de beelden”. Afijn, Mark vertelt ons, gevoelsmatig voor het eerst, dat we moeten waken dat de kuur niet erger wordt dan de kwaal. Hij moet dat wel zeggen. Van ons allemaal. Of hij het meent? Ik weet het niet. Het is wel precies datgene wat we allemaal willen horen. Waar we naar snakken.
We hebben allemaal zo’n intense behoefte aan een wereld waarin alles weer wordt zoals het was. Kinderen moeten naar school, mensen moeten aan het werk, ondernemers moeten ondernemen. Kinderen horen te spelen, pubers horen herinneringen voor het leven te maken, winkels moeten verkopen en horecamedewerkers moeten volle dienbladen wegsjouwen. Corona snoept ons kostbare jaren af. En meer. Ja, corona bestaat. Ja, we moeten er rekening mee houden. Maar we hebben met nog veel meer rekening te houden. Met een sociaal leven, een toekomst, een dak boven ons hoofd en brood op de plank. Het leven hoeft niet altijd leuk en makkelijk te zijn, maar het zou fijn zijn als het dat af en toe weer wèl is.
Soms als ik over straat fiets beeld ik me in dat alles weer echt normaal is. Dat beeld werd de afgelopen tijd verder aangewakkerd door achtereenvolgens een echte Ouderwets Hollandsche Winterweek en een Heerlijke Heldere Lenteweek. Bij die eerste hoort een ramvolle kroeg met warme choc en rum na een middagje schaatsen en bij die tweede hoort een ijskoud lentebokje op een propvol terras. Als ik door de Bruggestraat fiets en vervolgens over de lege markt doet het pijn. Als ik over de boulevard loop voelt het leeg. Ik was een jaar lang sterk maar van binnen gaat het steeds meer etteren en steken. Want vroeger, tot een jaar geleden, was daadwerkelijk alles beter.
Ik wil mijn ouders weer een kus geven. Mijn vrienden omhelzen. Ik wil weer naar een concert of naar een festival. Ik wil met mijn dochter in het park picknicken. Ik wil weer op een terras lunchen. Ik wil het leven terug.
Het is de week waarin het op 27 februari exact een jaar geleden is dat de eerste corona besmetting in Nederland werd vastgesteld. Het is moeilijk om niet over de corona ellende te schrijven als je er al een jaar door wordt gegijzeld. Elke week pieker ik waar ik over wil schrijven maar corona zit inmiddels in elke porie van ons dagelijks leven. We leven met corona. En dàt is exact wat we moeten doen: leren leven met corona. Maar wel in een wereld waarin het leven, de economie, het onderwijs en de gehele maatschappij door kan gaan draaien.