Gelukt! Het bed staat, de kast staat. Zaterdagochtend begonnen we klokslag 8.00 met het verbouwen van de slaapkamer en zondagavond 23.00 waren we eindelijk klaar. Maar een etmaaltje laten dan gepland. Lekker eventjes geklust met zijn twee. Een betere test voor je huwelijk is er niet. En: vrouwlief en ik slapen gewoon samen in dat nieuwe bed zonder kuchscherm en het geheel is zelfs in redelijke harmonie verlopen. Ik herhaal: redelijk. Want ja, natuurlijk wilde ik haar in de schuur opsluiten toen ze bij plaatje zeven constateerde dat we in het begin een verkeerd plankje hadden gepakt en ja, ik heb een sterk vermoeden dat ze mij wel kon fileren toen ik schijnbaar voor de vijfde keer de lades niet op de gewenste hoogte had geschroefd. Maar het kwam helemaal goed.
Toch ging ook deze week niet voorbij zonder eventjes echt boos te zijn. Of eigenlijk is boos niet de juiste term. Machteloos, hopeloos. De foto van de mishandelde Frédèrique sneed recht door mijn hart. Ik ken haar niet, maar op de een of andere manier komen dit soort dingen nog veel meer binnen sinds ik zelf vader ben. Omdat ik bang ben dat mijn kind zoiets overkomt. Of dat mijn kind een ander zoiets aan doet. Ik wil haar beschermen voor het eerste, en zo opvoeden dat het tweede nooit in haar koppie op zal komen. Dat is je taak als papa volgens mij. Schijnbaar gaat dat niet overal even lekker. Want waar gaat het in hemelsnaam mis als je 14-jarige kind in staat is om een ander zoiets aan te doen? Als jouw kind zo kortzichtig is dat ie een ander gewoon finaal tot moes slaat?
En wat als dat kind dan wat ouder is? Gaat ie dan lekker door met anderen voor hun hoofd schoppen? Op vakantie, ergens op Mallorca bijvoorbeeld? Iemand letterlijk doodschoppen hé, daar hebben we het gewoon over! Kijk je dan naar je kroost en denk je: dat opvoeden ging best lekker? En vervolgens huur je een leger advocaten in om dat ontspoorde kind van je uit de gevangenis te houden. Als dat je reactie is snap ik wel wat er misging in de opvoeding. Want wat je eigenlijk zou moeten doen: je kind vanuit je patservilla rechtstreeks naar het gevang slepen. Aan zijn oor. Over het asfalt. En je loopt door naar het politiebureau om jezelf aan te geven wegens medeplichtigheid, in verband met een gefaalde opvoeding. Dàt is wat je zou moeten doen.
Toen ik Maud vanmiddag op de fiets van de opvang haalde knuffelde ik haar net iets steviger dan anders en drukte ik een dikke kus op haar bolle wangetje. “Wees wie je wilt zijn moppie”, fluisterde ik in haar oor. “En laat anderen zijn wie zij willen zijn”. De vakantie kan beginnen.