Vakantie, Olympische Spelen en een dochter van ruim anderhalf. U weet wat dat betekent: elke ochtend discussie over wie er mag bepalen wat er op TV aanstaat. Over het algemeen delf ik het onderspit en zit Maud als een volleerde prinses op een 53 inch scherm naar de Teletubbies (Bart de Graaff had een betere benaming voor ze), Juf Roos of de Pretlettertjes te loeren en zit papa op z’n Iphone schermpje te priegelen. Met andere woorden: Maud kan tot in detail bewonderen hoe Lala en Po ‘tubbietoetje’ verorberen en ik moet maar gokken wie dat oranje vlekje is op mijn scherm. Overigens bleek dat de nieuwe Ellen van Lange te zijn: Sifan Hassan. Het hardlopende wondermens dat doodleuk na een struikelpartijtje nog steeds het hele veld op een hoop loopt. Dan ben je niet meer gewoon heel goed hoor. Dan ben je niet alleen maar de beste. Dan ben je gewoon van een andere orde. Bizar.
Toen vrouwlief zwanger was roeptoeterde ik vrolijk dat ik nooit een papa zou worden wiens kind naar een schermpje zou lopen turen. Anderhalf jaar corona en een kwakkelzomer doen rare dingen met een mens, denk ik dan nu maar. Een kind dat minstens zo eigenwijs is als papa en mama samen helpt ook niet mee. Overboord dus met die principes. Ten tijde van de lockdown, toen ook de kinderopvang dicht was, kon je als thuiswerkende ouder ook eigenlijk niet anders. Beide achter de laptop èn een ongeleid projectiel van (toen) een jaar oud in toom houden? Dat gaat simpelweg niet. Dus was het noodgedwongen: lang leve de TV. Lang leve de Teletubbies, Juf Roos en Gijs.
Ik mag niet overdrijven. Maud is gek op (buiten) spelen, de kinderboerderij en eindeloos rondjes lopen door de natuurtuin. Deze week zag ze in Dierenpark Amersfoort voor het eerst van dichtbij een olifantenfamilie en ik heb haar nog nooit zo verwonderd zien staren. Het grappige is dat de olifanten en de apen de enige dieren waren die enigszins indruk maakten: de tijger op 10 cm afstand (dubbeldik glas) deed haar weinig en ook de giraffe (Sophie de Giraf is ook favorietje op Youtube) kon haar weinig imponeren. En ja, ze mag af en toe heus even naar de TV kijken. Ze leert er tenslotte ook een hoop van. Het enige wat ze ook nog moet leren is dat papa de baas is over de afstandsbediening. Terwijl ik het tik zie ik haar, samen met d’r moeder smalend lachen: dat mocht ie willen.
Voor ik het vergeet: voor de chauvinistische Harderwieker is het na de Olympische Spelen ook nog smullen geblazen: onze eigen Lisa Kruger doet een poging om, net als 5 jaar geleden in Rio, ook in Tokyo Paralympisch zwemgoud te bemachtigen. Dat knokken om de afstandsbediening gaat dus nog wel even door vrees ik, ook na de vakantie.