Ik ben de laatste tijd een beetje bang. En bang zijn is geen handige eigenschap als papa, als columnist maar in zijn algemeenheid niet: als mens. Waarom ik bang ben? Omdat ik een mening heb. Over een hele hoop dingen. En als anderhalf jaar corona mij iets heeft geleerd is het wel dat ‘een mening hebben’ bijna een gevaarlijk iets is geworden. Stel, ik spreek mijn mening uit: dan ben ik niet langer Peter. Dan ben ik een schaap of een wappie. Een idioot, staatsgevaarlijk en niet in de laatste plaats ben ik de helft van mijn vrienden kwijt. Want ook zij zijn stuk voor stuk een wappie of schaap, en die twee gaan niet samen. Maar ik wil mijn vrienden niet kwijt. Mij interesseert niet zoveel of ze wappie of schaap zijn. Voor mij zijn ze mijn vrienden. Soms met een tikje vreemde mening, maar ach, dat moet kunnen hè!
Het probleem met een mening is niet het hebben ervan. Ook niet het uiten ervan. Zelfs niet als je er volledig en compleet, helemaal naast zit. Het probleem van een mening hebben ontstaat als je jouw mening gaat verwarren met een feit. En daar gaan een hoop mensen hard mee de mist in. Gras is groen: een feit. Harderwijk is een stad: een feit. Frank de Boer was een prima bondscoach: een mening. Een ietwat bijzondere mening overigens, maar dat terzijde. U mag dat vinden. Ik geloof niet echt dat ik komende week telefoontjes zal krijgen ter verdediging van Frank dus voor deze mening ben ik dan weer iets minder bang.
Het probleem schuilt hem in het niet meer tolereren van andermans mening en het doordrukken van de eigen mening. Dus zoals gezegd: je eigen mening afdoen als feit. En aan dat laatste delict zijn bijzonder veel mensen heel erg schuldig. Ja, ik heb mij laten vaccineren. Uiteraard, zou ik willen zeggen, maar daar moet je mee oppassen. Want ik vind dat de beste keuze (mening). Met deze outcoming ben ik voor een grote groep mensen direct een schaap. Of eigenlijk, zij vinden mij een schaap. En dat mogen ze lekker vinden. Zolang ze maar beseffen dat ze het vinden, want dat is en blijft een mening. Wederom een bijzondere, want feitelijk gezien behoor ik toch echt tot het menselijk ras. Echter, velen tolereren mijn keuze niet, mijn mening niet en dus mij niet meer. En de hardste les is, ik ben andersomzelf net zo schuldig geweest. En dat besef bedroeft mij soms ten zeerste.
Ik heb het al eerder geschreven: we luisteren niet meer naar elkaar. We roeptoeteren maar wat af. Ik stel voor dat nu, nu dat het einde van corona-ellende in zicht komt, we weer gaan luisteren. Naar elkaar. Dat we de coronapas per direct weer afschaffen en elkaars mening weer gaan accepteren. Dat we er met zijn allen een verdraaid goede fles Bourgogne op open trekken en als wappies en schapen gewoon weer een eigenwijs doch gezellig volkje gaan zijn.