Eindejaar column – Het dak op

Ik zit weer op het dak, de Couperuslaan beneden,

Twee flessen Bourgogne en een zee van tijd

Als de sterren blijven hangen, blijf ik zitten waar ik zit

Ik reken af en sta bij niemand in het krijt

Ik zit hier elk jaar een keer, mijn rug tegen de muur

En denk aan wat de tussentijd mij bracht

Wie is er weg, wie kwam erbij?

Wat ik deed, deed ik het goed?

Hoe komt het, dat het leven naar me lacht?

Bovenstaande songtekst is niet van mij, maar van Acda & de Munnik. Ik heb de Eerste Helmerstraat vervangen voor mijn geliefde Couperuslaan en, gezien het feit dat ik al ruim vier jaar niet meer rook, de sigaretten voor twee flessen Bourgogne. Ik vrees namelijk dat ik de jaarlijkse overpeinzing niet ga redden met één fles. En het leven lacht lang niet altijd.

Als ik zo in de achteruitkijkspiegel terugkijk naar de afgelopen twaalf maanden is mijn eerste reactie: bizar. Echt, een heel bizar jaar. Geluk en verdriet lag nog nooit zo dicht bij elkaar. Met name verdriet kwam harder voorbij dan ooit. Niet vanwege de corona ellende, niet vanwege de volle ziekenhuizen, niet vanwege de lockdowns, niet vanwege die kansloze QR-codes en niet vanwege de totaal kansloze en irrelevante wappie-schaap discussie. Er is meer in de wereld. Andere verschrikkelijke ziektes waar geen geneesmiddelen of vaccinaties voor bestaan. Er bestaat zoiets als de diagnose dat je ongeneeslijk ziek bent en je lichaam in rap tempo zal aftakelen. Dit lot trof mijn oudste broer. In april werd hij namelijk gediagnostiseerd met ALS. Nieuws dat insloeg als een bom en de boel eens goed relativeerde. Ineens was corona een enorm sneue bijzaak en kon ik letterlijk een paar weken geen gezeik over corona meer aanhoren. Woede en verdriet wisselden elkaar af. En nog steeds. Dus lieve mensen, mocht u nog een goed doel zoeken? Stichting ALS alstublieft.

Maar er was, hoe cru het ook klinkt, ook geluk. Een tweede druktemaker op komst, een broertje of zusje voor Maud dus. Maud is maar wat trots op de baby in mama’s buik al snapt ze nog niet helemaal wat dat betekent geloof ik. Maar Maud leerde lopen, ze leerde praten en ze leerde papa terroriseren. Op papa klimmen is het mooiste wat er is voor haar. Ze is een heerlijk goedlachs kind met gepast boevengedrag en met een heerlijk temperamentje. Van wie ze dat heeft? Volgend onderwerp graag!

Met ongeloof keek ik naar het gestuntel in Den Haag. De grote Teletubbie show van Hugo en Mark. De ene ‘oh oh’ na de andere. Maud vond ze bijna leuker dan Lala en Po. Het corona beleid zwabberde van voor naar achter en van links naar rechts. Een beetje alsof je voor het eerst in een iets te snelle wagen rijdt: bij elk duwtje tegen het gaspedaal kop je met je achterhoofd de hoofdsteun weg en als je hem uit schrik weer loslaat klap je met een G-tje of zes je tandjes op het stuur. Dat heeft overigens niks met het compleet achterlijke 2G wat de Teletubbies willen invoeren te maken maar met de enorme impact op uw schedel. En zes G is best fors kan ik u verklappen: het betekent de druk van zes maal uw lichaamsgewicht. Ik chargeer maar wat hoor, wat die auto betreft. Niet wat betreft de Teletubbies.

Overigens, 6G valt in het niks met de crash met 52G die Max Verstappen maakte op Silverstone. Lewis Hamilton wilde zich er langs wurmen in één van de snelste en gevaarlijkste bochten ter wereld. Elke coureur weet: daar haal je niet in met 270-280 km per uur. Maar Lewis wel en hij haakte Max even pootje zodat laatstgenoemde met gigantische impact crashte en in het ziekenhuis onderzocht moest worden. Deed Lewis dat met opzet? Dat denk ik niet. Had hij beter moeten weten?  Zeker. Had hij niet als een malloot feest moeten vieren om een goedkope overwinning terwijl Max in het ziekenhuis lag? Abso-zeker-te-weten-luut. Dus, is Max terecht wereldkampioen? Over het hele seizoen meer dan terecht. 

Tien maanden duurde het formule 1 seizoen. Net zo lang als de meest gênante kabinetsformatie ooit. Gestuntel, gelieg, gelekte notities, welles-nietes spelletjes, partijen die afhaakten en elkaar uitsloten en dan uiteindelijk toch weer water bij de wijn deden.  En aan het einde van dit krankzinnige scenario zitten we met dezelfde Teletubbies opgescheept. Elke zichzelf respecterende uitgever had je vakkundig naar het gekkenhuis gebracht als je dit manuscript had ingeleverd. Een jolig verhaaltje prima, maar laten we het wel een heel klein beetje realistisch houden alstublieft.

Ik ben halverwege de tweede fles en moet zo van het dak af, de slaapkamer opzoeken. Morgen is oudejaarsdag en ik moet op tijd op. Oliebollen halen bij de kraam iets verder op. Ik stond daar vorig jaar ook en net als toen ben ik bang dat morgen weer een rare oudejaarsdag zal worden. Ik was, en ben, gek op die dag. Mijn hele leven al. En we maken het gezellig hoor, absoluut. Maar we missen allemaal een beetje die buurjochies die de steeg onveilig maken met rotjes. We missen een stuk of twintig vrienden rond de vuurton. We missen een klein beetje de onrust, dat nostalgische, dat onderbuikgevoel, dat aftellen naar een orgastisch vuurwerk wat dit krankzinnige jaar naar het archief verwijst. Mijn katten zijn blij, Maud minder. Die vindt het maar prachtig, dat vuurwerk. Hoe ik dat weet? Omdat ze mijn sterretjes uitlacht en vol bewondering naar het vuurwerk kijkt dat op wonderbaarlijke wijze uit het niks de lucht in gaat links en recht. Mijn hart zucht een beetje en tovert een glimlach op mijn gezicht. Het vuurwerk tovert een glinstering in Maud’s ogen.    

Twintig-één-en-twintig. We zouden je (gedeeltelijk) willen vergeten maar ook jij staat met watervaste stift in het geheugen geschreven. Je was een jaar van uitersten. De meest intense uitersten die ik ooit heb meegemaakt: intens verdriet en onmacht tegenover groot geluk. Maar ze hebben allebei één ding gemeen: onvoorwaardelijke liefde. Voor een broer en voor twee kinderen en een vrouw.

Salut mensen, op een mooi 2022. Let een beetje op elkaar. Tot volgend jaar!