Column – Weekje

Het was de week waarin een afschuwelijk drama zich voltrok in de wateren tussen Harderwijk en Biddinghuizen. Een zevenjarig meisje overleefde het maar verloor haar ouders en haar jongere zusje. Geen vezel in mijn lichaam kon zich onttrekken aan de plaatsvervangende pijn. We horen vaak dat een moederhart huilt maar geloof mij, een vaderhart kan dat minstens net zo hard. Je zou dat meisje willen ophalen, knuffelen, troosten en willen proberen haar pijn te verzachten. Maar dat kan niet en niks helpt. Enkel de tijd zal, hopelijk, helend zijn. Soms is het leven ongekend hard.

Ondertussen wapperen de omgekeerde Nederlandse vlaggen rebels langs de buitenwegen van Harderwijk en Ermelo als ik naar mijn werk rijd. Een, allicht ietwat discutabel, symbool voor de rücksichtslose wijze waarop ‘de boer’ zich afzet tegen de overheid. Maar ook tegen de medeburger. Want, die vlag kunnen we nog wel pruimen, maar moedwillig snelwegen blokkeren, troep in de fik steken en asbest op de openbare weg gooien? Het gaat er niet in bij mij. Ik kies geen partij, want daarvoor is de materie te complex en weet ik er te weinig van, maar als de boer zijn medebewoners van dit kikkerlandje ook als vijand kiest blijft er weinig sympathie meer over. En dan kun je roepen dat je dat ook niet nodig hebt, het doet je zaak hoe dan ook geen enkel goed.

Toen ik gisterenochtend Maud naar de opvang bracht had ik het maar liefst driemaal aan de stok met mijn medeweggebruikers. Alle 3 meenden zij voorrang te hebben, of op zijn minst te kunnen afdwingen, waar ze het niet hadden. Schijnbaar is de nieuwe situatie op het kruispunt Vondellaan / Alberdingk Thijmlaan nog steeds een hele opgave. En is het doodnormaal om te denken dat je zonder op of om te kijken voorrang hebt als je vanaf een fietspad een rijbaan oversteekt. En zonder richting aan te geven de binnenbocht afsnijden moet ook gewoon kunnen. Het is nou eenmaal de hedendaagse maatschappij: eten of gegeten worden. Schijt hebben aan de rest. Het eigen belang voorop. 

Ik vervolg hoofdschuddend mijn weg. Ik zoek naar een sprankje vrolijkheid in de huidige wereld en vond die, zo las u vorige week, al in een onschuldige hinkelbaan. Ik vond hem ook toen Maud ingreep toen vrouwlief en ik een verhitte discussie voerden. Wijs stak ze haar vingertje op en keek ons vermanend aan: “Geen ruzie maken papa mama!”. Misschien is dat wat de wereld af en toe nodig heeft: dat een klein schattig meisje boos naar je kijkt en vertelt dat je geen ruzie mag maken. Een stukje empathie. Kijk en leer, zou ik tegen ons allemaal willen zeggen.