Nog vier weken heb ik. Het is heel kort dag, ik weet het. Maar dit weekend ga ik echt weer aan de voorbereiding beginnen. Beloof ik. Denk ik. Ik zie wel even. De schoentjes zijn wel al afgestoft en de korte broek en t-shirt fris gewassen. Bikkelhard trainen moet ik om weer goed voor de dag te komen in maart. Voor mijn collega’s, maar zeker ook voor mijn dochters. Maud heeft het er nu nog over: dat ze vorig jaar samen met mama ging fietsen om papa te zoeken. Want papa moest hollen, hard en ver. Dus ook dit jaar sta ik op 11 maart weer onvolledig geprepareerd aan de start van de Broekhuis Halve (ik ren zelf de kwart…) Marathon van Harderwijk. Met dit maal de loodzware druk van niet één, maar twee juichende dochters.
Dat ik me daar enorm druk over maak (ga ik het wel redden, begin ik niet veel te laat met trainen enzovoort) werd deze week weer enorm in perspectief gezet toen in zuid Turkije duizenden mensen omkwamen bij een aardbeving. Ik zag op TV hoe een kleuter levend uit het puin werd gehaald en later las ik hoe een pasgeboren baby werd gered die nog met de navelstreng aan haar overleden moeder vastzat. Op de sociale media zag ik een vader de wacht houden en de hand vasthouden van zijn dochter die onder het puin lag. Het meisje was inmiddels overleden. Mijn vaderhart huilde tranen met tuiten. Het is werkelijk niet te bevatten hoe voor die mensen hun complete wereld letterlijk in elkaar stort en ik me een paar duizend kilometer verderop druk loop te maken of ik wel ver genoeg kan hardlopen.
Aan mijn dochters valt dat nog niet uit te leggen. Althans, amper. Hun wereldje is nog zo klein dat het instorten van de speeltent hun grootste probleem is. Gelukkig maar, zou ik willen zeggen. Wel hebben we knuffels en spulletjes verzameld voor de arme kinderen voor wie niet hun tent maar hun hele leven is ingestort.
Maud was zo helder van geest om voor te stellen dat papa dat dan wel kon gaan brengen naar die kindjes, als ie toch moest rennen. Voorzichtig leg ik haar uit dat er een vrij groot verschil zit tussen een rondje door Harderwijk hollen en naar Turkije op en naar rennen. Dat laatste ga ik met zekerheid niet halen maar dat hoeft ook niet, er zijn veel mensen die de spullen met liefde die kant op brengen. Kan ik het gewoon bij die tien kilometer houden met de belofte van Maud dat ik op de finish een knuffel van haar krijg. Een mooiere beloning bestaat niet, alhoewel ik hem graag zou afstaan als ik het verdriet van die papa die over zijn overleden dochter waakt in Turkije ermee kon verzachten. Maar de wereld is wreed. Enorm wreed.