Misschien is het wel omdat mijn eigen kinderen er worden opgevangen door de beste juffen van Harderwijk en ver daarbuiten, ik kan het niet uitsluiten. Maar ik kan me mateloos opwinden over het feit dat er plannen zijn om de plek van een kinderopvang nieuwbouw te realiseren en dat er hierbij geen enkele garantie wordt gegeven dat de kinderopvang terugkomt in de nieuwbouw dan wel dat er een alternatieve locatie wordt gevonden. Met andere woorden: die paar honderd kinderen en ouders zoeken het maar uit. En de juffen ook. Want uiteraard staan ze overal te schreeuwen om begeleidsters maar niet iedereen zit te wachten op een nieuwe werkgever, collega’s of andere snotneuzen. Er zou toch ergens een verplichting moeten zijn dat dergelijke cruciale voorzieningen in de maatschappij te allen tijde een plek moeten hebben? Je heft toch ook maar niet zomaar een school op?
Er zullen mensen zijn die zeggen dat een kinderopvang een tikje luxe is en de kinders dan maar gewoon ouderwets thuis moeten blijven tot ze naar school gaan. Dat was het misschien, in de tijd dat je nog op één salaris de kosten kon dekken. Maar het is geen 1989, het is 2023. Jonge gezinnen met een modaal tot dubbel modaal inkomen kunnen absoluut niet op één salaris de boel rondbreien anno nu. En los daarvan, misschien willen ze dat ook wel niet. Wij niet in elk geval (en we kunnen het ook niet). De grondeigenaar en de initiatiefnemers van de nieuwbouw hebben dus wat mij betreft een keiharde plicht richting de maatschappij. Geen loze belofte, geen ‘we doen ons best’, geen streven zonder inspanning, maar een harde garantie. “Nee beste Harderwijkers, wij zetten geen kinderen, ouders en juffen op straat.” Punt.
Dat ook zulke zaken, hoe cruciaal ook, relatief zijn bleek maar weer toen we vanochtend wakker schrokken met het nieuwsbericht dat een welbekende en geliefde huisarts uit Harderwijk om het leven was gebracht tijdens een verblijf in Italië. De, vermoedelijk psychisch verwarde, jongeman is op moment van schrijven nog niet gevonden. Los van wat voor mening we ook kunnen vormen zonder te weten wat er is gebeurd daar in dat gehuchtje in Noord-Italië, het is diep- en dieptriest. Het schokt, het maakt woedend, het emotioneert en het relativeert. Hoe ziek kun je, letterlijk en figuurlijk, zijn.
En zo blijkt er geen enkele garantie te bestaan in dit leven. Ik schenk nog een bodempje in, overpeins de wereld en bekijk nog één maal het inpakplan van de auto. Op papier moet het kunnen. Als het lukt schrijf ik u volgende week vanuit Normandië. Salut!