Sinds ik kinderen heb, heeft zich een grote angst van mij meester gemaakt. Een angst die elke ouder herkent. Althans, elke ouder met een gezond verstand en een gezond gevoel. De angst dat mijn kinderen iets gebeurt. Iets waar ik geen vat op heb. Sinds ik kinderen heb trek ik daarom elk nieuwsbericht over een schietpartij, een ongeluk of een familiedrama waarbij kinderen betrokken zijn, gewond raken of zelfs om het leven komen extreem slecht. Zo ook vandaag, toen in Rotterdam een 14-jarig meisje (en haar moeder) slachtoffer werden van een compleet doorgedraaide idioot (hoe moet je zo iemand anders noemen) die in Rotterdam schietend en brandstichtend dood en verderf zaaide. Een kind. Hoe kun je schieten op een kind? Hoe ziek in je bovenkamer ben je dan? Ik krijg dan de extreme behoefte om mijn dochters tegen me aan te drukken en nooit meer los te laten. Zoals ik ooit eens las in mooie quote: “Ik wil je een doosje doen en je beschermen tegen het leven.”
Een andere, meer publieke angst, heet “de wolf”. Had je een jaar of tien geleden je wolfshond laten rondlopen in Harderwijk dan hadden mensen hem een aai gegeven, laten snuffelen of zelfs een dikke knuffel gegeven. Anno 2023 ben je echter praktisch wereldnieuws omdat je wordt aangezien voor een echte wolf. Je kon er op geen enkel sociaal mediakanaal aan ontkomen: overal was Harderwijk te zien vanwege een loslopende hond. Hilarisch? Zeker. Sneu? Ook. Of je nou “voor” of “tegen” de wolf bent, het is wel opmerkelijk te noemen dat de wolf ons zo bezig houdt dat zelfs een hond al in staat is om ons compleet van slag te maken. Het arme beest kan er niets aan doen maar kreeg wel een hele chique politie-escorte. Het moet voor het dier gevoeld hebben alsof hij werd aangezien voor een wereldberoemde ster.
Het is een wankele wereld vandaag de dag. Angst regeert, in bijna alles wat je leest in de krant. Angst voor een derde wereldoorlog, angst voor een opwarmende aarde, angst voor iets waar je als ouder geen vat op hebt of angst voor een incapabele minister-president straks na de verkiezingen. Angst heeft elke dag vat op ons en het is maar wat je er mee doet. Het is misschien ook wel alle tijden. Waren we 50 jaar geleden niet ook al bang voor de bom die ging vallen? Ik kan mijn kinderen niet laten opgroeien in een wereld die alleen maar uit vrees bestaat. Dat gun ik ze niet. Die quote die ik eerder aanhaalde was ook nog niet klaar. Hij gaat als volgt verder: “Maar je zal moeten dansen in de regen en leren vechten in de regen.” En dansen moeten we, allemaal.